The nelson lakes 3 daagse hike was er een om te onthouden. Na de late ferry overtocht en de switch van de huurwagen, die overigens vlekkeloos verliep, kwamen we iets voor middernacht aan op de receptie van de alpine lodge. Gelukkig was de verbaasde receptionist, die dacht dt we al niet meer kwamen, er nog. Mail niet gekregen dat we later kwamen? De eerste dag was een relatieve vlakke wandeling langs het meer. De zware rugzak en de vochtige warmte maakte het toch de moeite. In de hut aangekomen ontdekten we dat er geen gasvuur voorhanden was. Daar stonden we dan met onze voorraad eten dat we niet konden koken. Gelukkig was er een koppel die de tocht omgekeerd deed en van wie we het vuurtje mochten overkopen, vermits het voor hun de laatste avond was. 'S avonds konden we kiezen om in de snikhete hut te zitten om te eten of buiten te zitten om gegeten te worden door te sandfly's. Binnen dus. De volgende dag was het lichtjes aan het regenen. Door de warmte geen erg. Op weg naar de beproeving, de klim van 1000 meter dan maar. De lichte regen was ondertussen een stevige regen geworden. Ponchos boven gehaald. De klim die in begin nog een soort pad was werd al vlug een 'route' van paaltje naar paaltje. De meest makkelijke weg was nog via de beek waar het regenwater al vlug enkeldiep stond. Dat S bij het oversteken van een stevige beek van de boomstam geschoven was in de beek, was nadien van geen tel meer, iedereen was nat tot het vel met de schoenen vol water. De laatste 300 meter stijgen was wandelen er niet meer bij, eerder een combinatie van klauteren en zwemmen. Maar we hebben het gehaald. Een beproeving was het. Binnen werden we verwelkomt door de warmte van de houtstoof. Iets droog krijgen was echter een illusie, maar we waren gelukkig dat onze whiskeyfles nog droog was en die werd met veel smaak opgedronken. We hadden het verdient. Alleen jammer dat we het beroemde mooie uitzicht van de angelus hut niet konden zien door de mist en regen. Bummer. Dan maar vroeg in de slaapzak. De volgende ochtend werden we gewekt door een mooi zonnetje en inderdaad het prachtige uitzicht vanuit de hut op de meren in de krater. De hike terug over de bergkam, Robert ridge, kon doorgaan. Met de regen zou die te gevaarlijk geweest zijn. Dit is niet voor beginners stond er op het waarschuwingsbord. Net iets voor ons dus. Begin van de hike was nog eens 300 meter steil omhoog, auw. Maar eenmaal op de ridge was het uitzicht almachtig, on top of the world. Hiervoor doen we het. Sommige stukken waren inderdaad 'challinging' tot ronduit gevaarlijk. Het einde van de wandeling was dan een steile daling, gelukkig langst een pad, want ons nog natte voeten konden maar zoveel mishandeling verdragen. Op de parking kon J gelukkig een lift versieren zodat hij onze wagen kon gaan halen aan de lodge. We zijn dan direct doorgereden naar de 'mussel' kapital van de wereld, Havelock. En natuurlijk een goed bord met mosselen gaan eten met een paar goei pinten. M.