We zijn terug waar we begonnen zijn, Goat Island, om de snorkel die de eerste dag mislukt was door de te ruwe zee te herdoen. Nu is het weer en de zee ideaal en we hebben er juist 2 uur snorkel
opzitten. Hopen vissen kunnen spotten en veel foto's getrokken met de onderwatercamera. Nu maar hopen dat er een paar gelukt zijn. Nu zitten we terug op ons terras te wachten op ons salaatje. Morgen
terug het vliegtuig op richting Belgie. Gisteren zaten we onder de grond van Waitomo, kijken naar de duizende glomworms, best wel indrukwekkend. Norm onze grappige gids wist ons 3 uur te boeien met
zijn cave verhalen en tegelijk een stelletje amerikanen op hun plaats te zetten. Zo hebben we toch een dag als normale toerist gespendeerd. Eens thuis zal ik er werk van maken om meer foto's online
te zetten. Via de tablet duurt het veel te lang, tot een kwartier per foto. M.
Mount dooooom, fire, dust and dust, pits and pits and pits and orks, thousand of orkses... Gollem, Gollem... of met andere woorden; de Tongariro trekking is voorbij. Aja had ik al gezegd dat we de
echte ring in handen hebben gehad die voor de film gebruikt werd? De Tongariro trekking is dus een 4 daagse trekking rond de berg Ngauruhoe (beter bekend als mount Doom), waarvan we er 3 effectief
gelopen hebben. De eerste dag zijn we met de shuttle van whakapapa village naar de start van de Alpine crossing gegaan waar we met de dagtrekkers vertrokken zijn. Je kon ze er makkelijk uitnemen, de
mannen en vrouwen met een klein rugzakje terwijl de 'echte' een dikke backpack aangesjord hadden. En ze waren met velen, het was omduur niet leuk meer, ofwel liepen ze te traag en in de weg, ofwel te
snel en liepen ze op je hielen. Dit heeft niks meer vandoen met een hike, eerder een kermis attractie. Zoals mieren over de heuvel. Ik had het al gelezen op andere reisverslagen, maar je moet het
meemaken om te geloven. De Devils Staircase waar we tegen opzagen, bleek dus wel steil, maar was een proper afgebakend pad om de duizende wandelaars te begeleiden. Wat een verschil met de vorige
trekking in Nelson Lakes. Gelukkig moesten de dagtrekkers zich haasten om de shuttle terug te halen en wij hadden alle tijd vermits we in de hut bleven slapen. J en V zijn naar de top van mount doom
getrokken, een sidetrip van zo'n 2 uur, en daarna werd het wat rustiger op de berg. Heel mooie zichten op de Emerald Lakes in de krater. In de kleine Ketahi hut was het gezellig waar we nog een jonge
duitse moesten verzorgen die 200 meter voor de hut lelijk gevallen was. Haar trekking was voorbij. De 2de dag trokken we door de vlakten van Mordor, een heel mooie vallei met vulkanische
rotsformaties en telkens andere zichten op mount doom. Zeer de moeite. Na een lange 16 km kwamen we toe in de gloednieuwe Waihohonu hut, een grote en comfortabele hut met speciale ramen die zicht
gaven op de verschillende toppen. De derde dag was een easy walk terug naar de village. De weergoden waren ons ongelooflijk gunstig. De hemel was open telkens er een mooi zicht was en bij het
beklimmen van de toppen, een beetje bewolkt als er lange klimmen waren en de eerste druppels vielen pas als we onze eerste cola dronken in het lokale cafeetje na de tocht... straf. Vandaag wakker
geworden in onze hobbit woonst en gewekt door een zwijn die zich voor de deur genesteld heeft. Straks de Waitomo caves gaan bekijken. M.
The nelson lakes 3 daagse hike was er een om te onthouden. Na de late ferry overtocht en de switch van de huurwagen, die overigens vlekkeloos verliep, kwamen we iets voor middernacht aan op de
receptie van de alpine lodge. Gelukkig was de verbaasde receptionist, die dacht dt we al niet meer kwamen, er nog. Mail niet gekregen dat we later kwamen? De eerste dag was een relatieve vlakke
wandeling langs het meer. De zware rugzak en de vochtige warmte maakte het toch de moeite. In de hut aangekomen ontdekten we dat er geen gasvuur voorhanden was. Daar stonden we dan met onze voorraad
eten dat we niet konden koken. Gelukkig was er een koppel die de tocht omgekeerd deed en van wie we het vuurtje mochten overkopen, vermits het voor hun de laatste avond was. 'S avonds konden we
kiezen om in de snikhete hut te zitten om te eten of buiten te zitten om gegeten te worden door te sandfly's. Binnen dus. De volgende dag was het lichtjes aan het regenen. Door de warmte geen erg. Op
weg naar de beproeving, de klim van 1000 meter dan maar. De lichte regen was ondertussen een stevige regen geworden. Ponchos boven gehaald. De klim die in begin nog een soort pad was werd al vlug een
'route' van paaltje naar paaltje. De meest makkelijke weg was nog via de beek waar het regenwater al vlug enkeldiep stond. Dat S bij het oversteken van een stevige beek van de boomstam geschoven was
in de beek, was nadien van geen tel meer, iedereen was nat tot het vel met de schoenen vol water. De laatste 300 meter stijgen was wandelen er niet meer bij, eerder een combinatie van klauteren en
zwemmen. Maar we hebben het gehaald. Een beproeving was het. Binnen werden we verwelkomt door de warmte van de houtstoof. Iets droog krijgen was echter een illusie, maar we waren gelukkig dat onze
whiskeyfles nog droog was en die werd met veel smaak opgedronken. We hadden het verdient. Alleen jammer dat we het beroemde mooie uitzicht van de angelus hut niet konden zien door de mist en regen.
Bummer. Dan maar vroeg in de slaapzak. De volgende ochtend werden we gewekt door een mooi zonnetje en inderdaad het prachtige uitzicht vanuit de hut op de meren in de krater. De hike terug over de
bergkam, Robert ridge, kon doorgaan. Met de regen zou die te gevaarlijk geweest zijn. Dit is niet voor beginners stond er op het waarschuwingsbord. Net iets voor ons dus. Begin van de hike was nog
eens 300 meter steil omhoog, auw. Maar eenmaal op de ridge was het uitzicht almachtig, on top of the world. Hiervoor doen we het. Sommige stukken waren inderdaad 'challinging' tot ronduit gevaarlijk.
Het einde van de wandeling was dan een steile daling, gelukkig langst een pad, want ons nog natte voeten konden maar zoveel mishandeling verdragen. Op de parking kon J gelukkig een lift versieren
zodat hij onze wagen kon gaan halen aan de lodge. We zijn dan direct doorgereden naar de 'mussel' kapital van de wereld, Havelock. En natuurlijk een goed bord met mosselen gaan eten met een paar goei
pinten. M.
Vandaag wijn en fietsen. Een geslaagde combinatie. Aan het begin van de winetrail konden we mountainbikes huren. M & s op de tandem. In het het totaal zo'n 20 km te verdelen over 7 wineries.
Gemiddeld 3 glaasjes per stop. Dat maakt ongeveer 1 glas / km. Gelukkig was de voorspelde 32 graden niet gehaald, of we hadden het ook niet gehaald. De enkele regendruppels die vielen waren zeer
welkom. En nu gaan we een kleinegeit eten. M.
Terug in de bewoonde wereld. Na de kanotocht van 3 dagen in de middle of nowhere kan een warme douche en een koude pint fantastisch zijn. De uitzichten vanop de rivier whanagui waren adembenemend en
groots. De rivier die door de afgelopen regen tamelijk hoog stond was niet ongevaarlijk voor beginners, getuige de enkelen die kopje onder gingen en pas na een half uur uit het water raakten. Thank
god for the life jackets was een veel gehoorde uitspraak in de hutten waar we 's avonds verbroederden met de enkele andere roeiers. Zo hebben we een leuk jong nederlands koppel die hier al 6 maand
aan het rondtrekken is leren kennen. Jammer dat hun fotoapparaat gesneuveld is door een ongewilde duik. Het weer is onvoorspelbaar hier. We zijn vertrokken in de mist en lichte regen en de andere
dagen was het een oven, gelukkig ene met veel water. Voor de kano tocht hebben de eerste trekking gedaan in het regenwoud van minginui. V dacht het eerste stuk mee te lopen maar heeft uiteindelijk de
volledige tocht meegelopen omdat het zo'n indrukwekkende omgeving was. Maar eigelijk moest ze buigen voor de groepsdruk :-) Best wel indrukwekkend om naast een boom te staan van duizend jaar oud.
Doordat het de nacht ervoor had geregend, kwam het 'regen' woud perfect tot zijn recht. Morgen gaan we relaxen in hastings en ons beperken tot wijn proeven... 2 dagen lang.
Gisteren aangekomen in Rotorua, het bekende en toeristen stadje op het eiland. Hier verblijven we in een mooie B&B. En het mag er ook wezen, we hebben praktisch een heel huis voor ons alleen,
met 2 slaapkamers, eetruimte met een lounge, een grote keuken en zelf een wasmachiene met een droger. Omdat de gastvrouw niet aanwezig kon zijn hebben ze zelf de frigo vol gestoken met eten. En dan
bedoel ik; alle soorten brood, gevulde croissants, cakes, chocoladetaart, assortiment kazen, dranken, een fruitmand, enz ... we hebben voor 3 dagen eten dus. We zijn ook al even de stad gaan
bezoeken en ene gaan drinken bij 2 belgische grensgevallen die daar een Belgian Bar openhouden.
Hahei, waar we de vorige dagen verbleven was boven verwachtingen. Prachtige stranden, schitterende backpackers met supervriendelijke mensen. We hebben nog nooit zoveel in de zee gezwommen als de
laatste paar dagen. Wel met de nodige blauwe plekken en schaafwonden door de grote golven. En de nieuwzeelandse zon heeft ons toch ook weer liggen. Een uurke zonder bescherming kan toch geen kwaad
eh? Wel dus, getuige de 4 rode kreeftenkoppen.
Ook slecht nieuws, we hebben nu eengekwetste bij ons. Gelukkig zijn de pijnstillers vrij te verkrijgen in de supermarkten. V heeft namelijk aan het strand hare kleine teen gebroken en dat loopt
nogal pijnlijk. Maar het is een harde en met voldoende pijnstillers gaat ze waarschijnlijk de trekkings nog meelopen. We zien wel.
Hell's gate was zeer de moeite om te bezoeken. We hebben de optie met mud bath en spa genomen om het harde beachleven wat van ons af te spoelen , na het bezoek aan de hete en stinkende geisers, en
we met een babyhuidje kunnen beginnen aan het zwaardere werk.
Nu gaan we beginnen aan ons weelderig ontbijt ! smakelijk.
Gisteren nacht aangekomen in Auckland. Maar 1 uur nodig gehad om door de bio security te raken. Dan een uur nodig gehad om uit te vissen waar de hotel shuttle was. Die was er dus niet, op zijn nieuw
zeelands. Dan maar naar de infobalie om te bellen. Bleek dat er maar een reservatie voor 2 was. Gelukkig was er nog een kamer vrij. Om 2u30 hebben we het licht uit gedaan. Vandaag de wagen gaan
halen. Vertrokken naar goat island, om een frisse duik te gaan nemen in een wilde zee. Om te snorkelen was de zee te ruw. En nu zitten we op een terraje met zicht op de baai met de kirrende krekels
op de achtergrond te wachten op ons eten. 27 graden in januari. Leuk :-)
Gisteren nacht aangekomen in Auckland. Maar 1 uur nodig gehad om door de bio security te raken. Dan een uur nodig gehad om uit te vissen waar de hotel shuttle was. Die was er dus niet, op zijn nieuw
zeelands. Dan maar naar de infobalie om te bellen. Bleek dat er maar een reservatie voor 2 was. Gelukkig was er nog een kamer vrij. Om 2u30 hebben we het licht uit gedaan. Vandaag de wagen gaan
halen. Vertrokken naar goat island, om een frisse duik te gaan nemen in een wilde zee. Om te snorkelen was de zee te ruw. En nu zitten we op een terraje met zicht op de baai met de kirrende krekels
op de achtergrond te wachten op ons eten. 27 graden in januari. Leuk :-)
